Tebańczycy!
Stoję przed Wami zepchnięta w cień, cień podejrzeń, który niechybnie zaciągnie mnie w otchłań
Hadesu. Mówię tak, bo to ostatnie chwile moje. Sprawa jest już publiczną, więc wiecie z
pewnością, że postąpiłam przeciw zakazowi króla. Zakazowi nieludzkiemu. Zabroniono mi
pochować mi własnego brata. Czy byście ulegli woli Kreona w takiej sytuacji? Czy miał leżeć jak
padlina bez obola w ustach? Odpowiedzcie! Czyżbyście wszyscy głos stracili? Publicznie
podzielacie wolę władcy, ale wewnątrz swoich sumień każdy z Was, Ty, Ty i nawet Ty, czujecie to
samo.
Wielu z Was może myśleć, że czyn mój wynika z braku pokory, czy oddania władcy i państwu. Nic
bardziej mylnego! Złamałam zakaz z szacunku i przywiązania do rodziny, do pewnych wartości. I
cóż mogę poradzić, że ten kto dla Was był zbrodniarzem dla mnie był bratem. Lecz musicie
wiedzieć, że Kreon nie jest mi obcy. Jak mi Polinejkes bratem, tak bratem Kreon dla mej matki. I
myślę, że ona w mojej sytuacji będąc również sprzeciwiłaby się wszelkim zakazom narażając głowe
dla tego, kto dziś jest dla mnie katem. Poniosę tę karę świadoma, świadoma, że drugi raz
dokonałabym takiego samego wyboru! Czy nie jest cnotą przedłożenie boskich przykazów ponad
ziemskie? Zmarłym należy się pochówek! Łamiąc zakaz Kreona sciagnełam nieszczęście na siebie,
ale czy nie uratowałam Teb przed gniewem bogów?
Czy w takich razie macie prawo mnie potępiać? Nie czuję winy! I to musi Wam wystarczyć za
odpowiedź. Moja historia z pewnością na długo okryje Teby hańbą, a Kreona i Was, biernych wobec
jego władzy, osądzą przyszłe pokolenia.
Liczę na to, że czyn mój, chociaż w życiu ostatni, obudzi w Was odwagę, umocni duchowo. Nie
żądam sławy, ale życzę sobie aby Wasze dzieci stojac przed podobnymi wyborami wybierały
właściwie. Aby Teby byly silne i sprawiedliwe wobec nakazow boskich i ludzkich. Ludzie, ludzie
przebudźcie sie! Odchodzę bedąc w zgodzie z własnym sumieniem, abyście i Wy mogli odejść w
ten sposób!