Chór

Miłości, któż się wyrwie z twych obierzy!

Miłości, która runiesz na ofiary,

W gładkich dziew licach gdy rozniecisz czary

Kroczysz po morzu i wśród chat pasterzy,

Ni bóg nie ujdzie przed twoim nawałem,

Ani śmiertelny. Kim władasz, wre szałem.

Za twym podmuchem – do winy

Spory ty szerzysz wśród jednej rodziny.

Urok wystrzela zwycięsko spod powiek

Dziewicy, sięgnie i praw majestatu

Moc Afrodyty, co przewodzi światu.

Przodownik Chóru

A i ja nawet, chociaż wiernie służę,

Prawie się w duszy na ukazy burzę,

A boleść serce mi rani;

Bo straszny widok uderza me oczy

Do wszechchłonącej Antygona kroczy,

Ciemnej hadesu przystani.

Straż prowadzi Antygonę